درمان شناختی رفتاری برای نخستین بار در اواخر دهه ی ۵۰ و ابتدای دهه ۶۰ میلادی در آمریکا آغاز شد. درمان شناختی رفتاری یک درمان دارای ساختار است. داشتن ساختار به این معنی است که از ابتدای درمان کاملاً مشخص است که در هر جلسه درمان چه مقدار وقت به چه کاری اختصاص داده خواهد شد. این فرایند یک فرایند تدریجی است که به فرد کمک می کند تا گام به گام به سمت تغییر رفتار حرکت کند. معمولاً فرایند درمان بر اساس یک پروتکل از قبل تدوین شده اجرا می شود. در مدل شناختی رفتاری ، رفتارها ( مانند صحبت کردن ، نگاه نکردن ، فاصله گرفتن از دیگران یا خوش و بش کردن و خندیدن و ...) و شناخت ها ( از جمله آنها دارند راجع به من صحبت می کنند و به من می خندند، حتماً ظاهرم یا رفتارم اشکالی دارد، آبرویم رفت، تنها هستم و ...) اجزای اصلی محسوب شده و مورد بررسی و مطالعه قرار می گیرند. یکی از اصول مهم در درمان شناختی رفتاری مشارکتی بودن کار درمان است.از این رو یکی از بخشهای ساختار جلسه اول شامل آموزش مدل شناختی به بیمار است. مدل شناختی یعنی ارتباط بین افکار ،هیجان و رفتار به بیمار آموزش داده می شود. یکی از موقعیتهایی را که مراجع مطرح کرده انتخاب و از آن برای آموزش مدل شناختی رفتاری استفاده می شود. 
 
تکلیف درمانی به دلایل متعدد از مهمترین عناصر درمان شناختی رفتاری است :
 تکلیف کمک می کند که مراجع سریعتر بهبود یابد
 مراجع از آنچه که یاد گرفته در شرایط مشابه نیزبتواند استفاده کند
مراجع به توانایی خود برای حل مشکلات بدون کمک درمانگر ایمان پیدا کند و ... ( راه و رسم درمانگری،فتی و موتابی)
 
کاربردهای درمان CBT ( درمان شناختی رفتاری):
درمان شناختی رفتاری برای درمان طیف وسیعی از اختلالات ؛ از جمله اضطراب، افسردگی، رفتارهای ناسازگارانه، اعتیاد و ... مورد استفاده قرار می گیرد. این شیوه درمانی برای کسانی مناسب است که به دنبال درمان های کوتاه مدت باشند که لزوماً مستلزم دارو درمانی نباشد.
 
گردآورنده و مولف:ایلناز دشتی